Laura is 27 jaar en woont in Grobbendonk. Ze was chefkok in een rusthuis, had daarnaast haar eigen bakkerij in bijberoep en studeerde ook nog. Enkele jaren geleden kreeg ze ineens een heel wazig zicht door haar linkeroog. Nadien kreeg ze nog andere klachten bij en onderging ze enkele onderzoeken in verschillende ziekenhuizen. Maar de juiste diagnose kon niet gesteld worden. In eerste instantie werd het toegewezen aan stress omdat ze met enorm veel dingen tegelijk bezig was en ook voor haar mama zorgde die ziek was.Dat veranderde toen ze in het UZA terecht kwam waar haar mama was geopereerd aan een hersentumor. Ze maakte een afspraak bij neurologe dr. Tatjana Reynders. Aan de hand van een MRI stelde dr. Reynders vast dat Laura aan MS leed.
“In eerste instantie was ik opgelucht dat ik eindelijk wist wat er met mijn aan de hand was. Al maakte ik me natuurlijk ook zorgen over de toekomst. Omdat ik niet weet hoe lang ik mijn bakkerij nog zal kunnen blijven doen, ben ik 2 jaar geleden ook afgestudeerd als leerkracht. Zo heb ik nog iets achter de hand want ik wil bezig blijven. Ook mijn rijbewijs heb ik opnieuw moeten behalen omdat ik geen dieptezicht meer heb. Autorijden is echt een passie van mij, al lukt me dat dikwijls niet meer, mijn vriend rijdt meestal rond met mij.”, aldus Laura.
Om de 4 weken moet Laura naar het UZA komen voor een infuus. “Dat infuus is echt nodig. Als de 4 weken bijna om zijn en de medicatie uitgewerkt is, voel ik me enorm slecht. Mijn benen willen dan vaak niet meer mee. Verder is mijn fijne motoriek weg en ook mijn geheugen is enorm achteruit gegaan. Vooral ’s ochtends en ’s avonds voel ik me heel slecht. Bij een opstoot, neem ik cortisone.”
Voor vrienden en familie is het niet altijd eenvoudig te begrijpen wat er aan de hand is. “Ik ga niet meer uit, niet meer op café, en ik drink geen alcohol. Omdat ik vaak ook niet kan autorijden, is de enige optie dat vrienden naar mij thuis komen. Ik ben hierdoor heel wat vrienden kwijt gespeeld. Maar ik kom ook nieuwe mensen tegen die mij wel begrijpen, ik krijg heel wat in de plaats. Zo ben ik aangesloten bij de MS liga. Zij hebben een speciale jongerenwerking. Binnenkort gaan we naar de Ardennen met MS patiënten jonger dan 30 jaar. Ik kijk er enorm naar uit om samen te zijn met lotgenoten die elkaar begrijpen.
Ook mijn vriend begreep het in het begin niet goed omdat hij uiterlijk niets aan mij zag. Tot ik mijn wandelstok moest nemen om de trap op te geraken. Nu steunt hij mij waar hij kan, al is dat niet altijd eenvoudig. In de week na mijn medicatie ben ik immers heel prikkelbaar. Maar ik ben mijn vriend enorm dankbaar voor al hetgeen hij voor mij doet.”
Laura wil graag het bewustzijn rond MS vergroten: “Het is niet omdat je er niet ziek uitziet, dat je je niet enorm slecht kan voelen. Zo krijg ik wel eens boze blikken als ik op een gehandicaptenplaats ga staan omdat mensen uiterlijk niets aan mij zien. Want alleen als het echt niet meer gaat, neem ik mijn rolstoel. Omdat ik de verwijtende blikken beu ben, ga ik meestal niet op gehandicaptenplaats staan. Het is niet altijd gemakkelijk, maar gelukkig heb ik een goede psycholoog die me helpt om hiermee om te gaan.
Ik geef de hoop voor de toekomst nog niet op. Ik doe mee aan verschillende onderzoeken omdat ik hoop dat ze een middel vinden om MS te genezen. Ik zou heel gelukkig zijn als ik me niet meer ziek zou voelen. Momenteel ben ik vrij stabiel, maar ik weet niet wanneer dat zal veranderen. In het begin heb ik een hond gekocht om mee te wandelen. Sinds kort ben ik zelfs terug beginnen sporten. Dat was geleden sinds ik de diagnose kreeg. Ik sport in een klein groepje, dat doet deugd.
Ik ben nog maar 27, ik wil mijn dromen nog waarmaken. Ik maak graag taarten op maat voor mijn klanten. Ook als ik me niet goed voel, maak ik met plezier toch de taarten. Maar af en toe gaat het echt niet, en mijn klanten hebben alle begrip daarvoor. Momenteel doe ik de bakkerij halftijds, voltijds gaat niet meer, ik moet voldoende rusten. Financieel is het dus soms wat moeilijker. Maar de rest van mijn leven van een uitkering leven, dat wil ik niet. Ik kijk niet te ver vooruit omdat ik niet weet wat de toekomst brengt. Ik leef van dag tot dag.”