In de zomer van 2022 gingen de laatste levensmaanden van Guido (69) in. De kanker had definitief gewonnen. Hij installeerde zijn vrouw in een nieuwbouwappartement, gooide zijn oude spullen weg en lijstte zijn begrafenisliedjes op, maar dood ging hij niet. “Ik werd geselecteerd voor een klinische studie in het UZA, met ongelooflijk resultaat. We zijn nu één jaar later. Op de scan van afgelopen week was nog steeds geen kankercel te zien.”
Uitbehandeld. Na acht jaar van chemokuren, bestralingen en een stamceltransplantatie viel voor Guido Wouters uit Lommel het finale woord.
Guido: “In mensentaal betekent het: ‘Maak u klaar, Guido, ge gaat binnenkort dood.’ Ik heb Non-Hodgkin lymfeklierkanker. Mijn laatste scan zag zwart van de kankergezwellen tussen schouders en lies. Mijn overlevingskans was nul.”
Ordelijk als hij is – Guido was documentatiebeheerder – begon hij zijn to-dolijst af te vinken. Eerst bracht hij zijn euthanasiepapieren in orde. Dan verkocht hij de gezinswoning met grote tuin, om zijn vrouw Ingrid (64) alle onderhoud te besparen na zijn dood. Guido begon ook drastisch te ontspullen.
Guido: “Het nieuwe appartement voor Ingrid is gerieflijk, maar klein, dus deden we onze hele inboedel weg, op onze boxspring na. Ingrid hield altijd al van modern. Ik wilde dat ze na mijn dood in haar geliefde strakke interieur zou zitten (lachje) .”
Tijdens de avonden selecteerde hij zijn begrafenismuziek. ‘The Sound of Silence’, in de schuurpapieren versie van Disturbed, ‘Mainstreet’ van Bob Seger en Lou Reed. Véél Lou Reed. Geen last-minute skydiving voor mij. Ik wou enkel nog het halletje in mijn dochters nieuwe huis vloeren, als herinnering voor haar
Op weg naar de uitgang kreeg Guido geen aandrang tot skydiving of een last-minute bezoekje aan de Taj Mahal, zoals lotgenoten Jack Nicholson en Morgan Freeman in de film ‘The Bucket List’.
Guido: “Ik ben geen mens van grote dromen. Ik wou gewoon nog het halletje in mijn dochters nieuwe huis vloeren en betegelen. Tussen de chemo’s door had ik de rest opgeknapt. Die laatste zes vierkante meter wilde ik nog perfect hebben, als herinnering voor haar.” Ingrid: “De mensen snapten het niet: hoe kon Guido palliatief zijn en nog zo fysiek bezig zijn?”
CAR-T-celtherapie
Die palliatieve fitheid werd Guido’s redding. Het is een essentiële voorwaarde om de CAR-T-behandeling te kunnen krijgen. Op hoop van zege schreef Guido’s hematoloog Inge Vrelust hem in.
Guido: “Ze selecteren enkel patiënten die de behandeling nog aankunnen, omdat de bijwerkingen zwaar kunnen zijn. Ook de andere voorwaarden klopten bij mij: ik had alle beschikbare behandelingen doorlopen én ik was uitbehandeld, ten dode opgeschreven. Ik werd uitgekozen, maar of ik erin geloofde? (blaast) Nee. Hopen doe je altijd, maar in die acht jaar had geen enkele behandeling bij mij ooit het verhoopte resultaat.”
Guido: “In vergelijking met chemo, voelde de CAR-T behandeling als ‘iets van niks’. Ik kreeg mijn eigen bewerkte afweercellen terug ingespoten en werd gewaarschuwd voor potentiële koortsaanvallen tot orgaanfalen toe, maar ik voelde zo weinig dat ik de dokter vroeg ‘doét dit wel iets?’”
Uur van de waarheid
Op 15 november 2022, een maand na de behandeling, zou Guido zijn resultaat krijgen. Guido’s vrienden van de biljartclub waren op bedevaart getrokken naar Scherpenheuvel en naar het ‘Koersels Kapelleke’ Guido: “14.15 uur was het uur van de waarheid. Je stapt het ziekenhuis binnen in volle besef: het is erop of eronder, leven of dood. Je zintuigen staan op scherp. Het gezicht van de verpleegster stond verdacht vrolijk en ik voelde ‘ik blijf leven’.”
De dokter draaide meteen haar computerscherm om, om Guido en Ingrid de PET-scans te tonen: “Je moet het zien om het te geloven. Zó spectaculair is het resultaat.” Na amper één maand waren de vuurkleurige kankervlekken al voor 85 procent verdwenen. De andere 15 procent smolten de weken nadien weg. Guido: “We gaapten met open mond naar het scherm. Dus ik kan weer jaren mee? Dus Lou Reed moet nog een tijdje zijn snater houden?(lachje) ”
“Na het gesprek reden we gewoon naar huis. Geen overwinningsetentje op restaurant, we hadden thuis nog eten in de koelkast. We waren blij, niet euforisch. Echte blijdschap kennen we niet meer, sinds onze zoon Jeroen op zijn twintigste verongelukte.”
“Mijn 69ste verjaardag zou ik nooit halen en kijk. We zijn een jaar verder, de kanker is nog steeds weg én ik kreeg het mooiste verjaardagscadeau van mijn leven. Die nacht zag ik in een droom onze Jeroen terug. Hij stond tussen het volk in de voetbalkantine. We liepen naar mekaar toe en vielen zonder één woord in mekaars armen. Die omhelzing voelde zo echt. Sinds Jeroens ongeval ben ik nooit meer écht gelukkig geweest, tot die droom. Goddank leefde ik nog om die nacht mee te maken.”
De wereld lijkt om zeep – overal oorlog en menselijke miserie – maar vergeet de lichtpuntjes niet. De kankerwetenschap zet elk jaar enorme stappen vooruit
Lichtpuntjes
“De wereld lijkt totaal naar de knoppen. Overal oorlog en menselijke miserie. Maar vergeet niet de lichtpuntjes te zien. Dit is óók een toptijd. Nooit was er zoveel hoop voor doodzieke mensen als ik. De kankerwetenschap zit in een stroomversnelling en zet elk jaar enorme stappen vooruit. Ik was een ‘proefkonijn’ in een studie, maar ik hoop en geloof dat mijn behandeling snel breder beschikbaar wordt voor iedereen.”
De Taj Mahal blijft te ver, maar Guido smeedt toch weer reisplannen. Hij wil weer zelf met de auto naar Marseille rijden, waar zijn zus Godelieve (78) woont. Door zijn ziekte zag hij haar al jaren niet meer.
Guido: “Verder gaan Ingrid en ik vaak buitenshuis ontbijten als we zin hebben. Niks fancy, geen luxe, gewoon twee pistolets met koffie, omdat het nog kan.”
Bron: HLN.be/Katrien De Meyer